De uren dat ik momenteel alleen ben heb ik de meest diepgaande filosofieën.
De angst om opnieuw met de dood geconfronteerd te worden heeft me afgelopen maanden goed bezig gehouden en al denkend ben ik dat toch wel wat aan het relativeren.
Toen mama Klinkertje overleed kwam er een zwarte man,die met aangepaste stem stond te verkondigen dat mama de doodsjordaan was overgegaan. Als beelddenker heb ik daar de nodige dromen van gehad. Toen zoontje Klinkertje overleed bestond mijn nachtelijk gespook uit 2 open armen van God die mijn kindje opvingen. Eigenlijk 2 beelden die niet met elkaar kloppen.
En toch houd het me bezig.
Hoe denken jullie over de dood?
Klinkertje.
