Ik ben blij dat er lieve mensen zijn die aan mij/ons denken,absoluut,maar eigenlijk wilde ik liever niet dat ze aan mij dachten want dan was mijn leven tenslotte "normaal".
Zat vanavond zo'n uurtje met mn bezigheidstherapie in de handen (weiger nog steeds om het Sinterklaaskadootjes te noemen) en mn gedachten gingen ietwat de vrije loop.
Wat is nou normaal.. Een vraag die ik me eigenlijk heel vaak stel en ik me ook verdraaid goed bij realiseer dat ik moet waken om hierin grenzen te stellen. Tijdje geleden betrapte ik mezelf op een gevoel van iets wat daags ervoor was gebeurd en waarover ik mezelf best druk had gemaakt,maar de dag erna accepteerde als zijnde een feit,en dat is mijn fout.
Liefde,medelijden,normaal of grensoverschrijdend,het zijn allemaal van die vragen waarin ik zo'n rot rood/wit politie lint moet stellen..tot hier toe en niet verder,en dat is even mijn puzzel op dit moment.
En niet alleen voor mezelf..En eigenlijk doet me dat nog het meeste pijn.
Klinkertje.
