"Als kind hing ik aan oma's lippen terwijl ze vertelde over Hans en Grietje.....
Toen ik wat ouder werdt,werd dit sprookje op een angstigmakende manier werkelijkheid....
Haast iedereen had mij alleen gelaten in een donker,onheilspellend bos......
Ze hadden bijna allemaal,zelfs diegene die mij het naast nabij stonden mijn hand losgelaten....
En ik had niet het geluk dat een spoor van kruimels mij de weg wees uit het dichte bos..."
Zomaar een fragment uit een boek wat mij tot op het bot toe raakte.
Zo herkenbaar,zo voelbaar,hoewel jaren later vergeet je nooit de eenzaamheid die je ooit raakte,kwetste en je maakte tot wie je nu bent. Gelukkig lag er in mijn geval wel een weg die echt en eerlijk waar niet is gevonden door kruimels maar door keiharde levenslessen,door knetterharde stenen,door diepe dalen,en hoe deprimerend bovenstaande stukje ook klinkt,toch geeft het deze Klinker zelfvertrouwen,door te bewijzen dat je gewoon simpelweg sterker bent als je denkt!!
Kom er nog op terug!!
Goede zondag,Klinkertje.
