Dan had ik op dit albumblad.........Zoiets ging toch vroeger dat poezie versje?
Ik ben meer een schrijver als een dichter,Oké in diepe shit of in melige buien rollen er bij mij gedichten uit de pen (lees wel toetsenbord). Maar nu.......heeft Klinkertje een prijs gewonnen in een gedichtenwedstrijd. En 't was niet eens in een shit of melige bui geschreven.
Maar dat ik een blij blond koppie naast me heb vanmiddag staat voorop,dan maar even niet nadenken en genieten van het genieten..
Snoepen jullie een pepernoot mee,want we gaan naar het Grote Sinterklaas Feest..
Klinkertje.
woensdag 23 november 2011
Wat zijn nou..
Prioriteiten..
En dan kom ik weer,waar leg je je grenzen,
Prioriteit één met een Hoofdletter zijn alle Klinkertjes om me heen.
Daar ga ik voor door het vuur!!
Maar dan,hoe kun je dan blij zijn met een nieuwe bril die je betaald hebt met een gekregen kortingsbon die bestemd was voor iemand die komende donderdag een jaar in de hemel is? En van wie het brilletje wekelijks wordt afgestoft en op de schoorsteen ligt te "sieren". En daarbij te bedenken dat ze die NOOIT en dan ook NOOIT meer zal dragen.
En hoe kun je nou uit je dak gaan op een Sint feest als je een klein blond koppie zo mist?
Oké zo klein zal hij intussen niet meer zijn,maar in mijn belevingswereld wel. Die warme handjes,die angst en toch ook leuke spanning voor Zwarte Piet..Het doet me pijn.
Hoe kun je dan ook met de kleinste Klinker langs de snackbar lopen en een portie bitterballen voor hem kopen,oké dat die dingen niet verslavingsvrij zijn is me al jaren bekend,maar hoe kun je dan zo gewoon doen? Ik snap geen ene fluit meer van deze wereld.
Doorgaan en niet teveel nadenken,is dat dan het motto?
Ik had vanmiddag een gesprek na mn rijles met mn instructeur. Was wel ietwat filosofisch. (Oké behalve dat sigaretje dan..)
Geheel in de lijn van dit denkertje die het nu ook weer niet los kan laten.
Was een heel gesprek wat nu ook niet boeiend is om te herhalen,maar de intentie hiervan was "hoe los je een puzzel op". Stukje voor stukje...
Maar of dat nou een antwoord is waar ik weg mee weet vraag ik me af.
Dus weer een puzzelstukje erbij?
Klinkertje.
En dan kom ik weer,waar leg je je grenzen,
Prioriteit één met een Hoofdletter zijn alle Klinkertjes om me heen.
Daar ga ik voor door het vuur!!
Maar dan,hoe kun je dan blij zijn met een nieuwe bril die je betaald hebt met een gekregen kortingsbon die bestemd was voor iemand die komende donderdag een jaar in de hemel is? En van wie het brilletje wekelijks wordt afgestoft en op de schoorsteen ligt te "sieren". En daarbij te bedenken dat ze die NOOIT en dan ook NOOIT meer zal dragen.
En hoe kun je nou uit je dak gaan op een Sint feest als je een klein blond koppie zo mist?
Oké zo klein zal hij intussen niet meer zijn,maar in mijn belevingswereld wel. Die warme handjes,die angst en toch ook leuke spanning voor Zwarte Piet..Het doet me pijn.
Hoe kun je dan ook met de kleinste Klinker langs de snackbar lopen en een portie bitterballen voor hem kopen,oké dat die dingen niet verslavingsvrij zijn is me al jaren bekend,maar hoe kun je dan zo gewoon doen? Ik snap geen ene fluit meer van deze wereld.
Doorgaan en niet teveel nadenken,is dat dan het motto?
Ik had vanmiddag een gesprek na mn rijles met mn instructeur. Was wel ietwat filosofisch. (Oké behalve dat sigaretje dan..)
Geheel in de lijn van dit denkertje die het nu ook weer niet los kan laten.
Was een heel gesprek wat nu ook niet boeiend is om te herhalen,maar de intentie hiervan was "hoe los je een puzzel op". Stukje voor stukje...
Maar of dat nou een antwoord is waar ik weg mee weet vraag ik me af.
Dus weer een puzzelstukje erbij?
Klinkertje.
Abonneren op:
Posts (Atom)