Dat schrijven mij steeds in mijn leven de kunst van relativeren heeft gegeven en die ik nu ook weer ervaar. Bepaalde schrijfsels uit vroegere jaren heb ik op een speciale manier verbrand,stammend uit het pen en papier tijdperk. Gaf op zich wel een bevrijding. Gewoon ellende van jaren in de fik steken.
Ik heb daar op een hele speciale manier afscheid van genomen en kijk er ondanks tranen nog met een goed gevoel op terug.
Wat is nu nut van mijn blog dan,gewoon lekker schrijven. En ik zie wel welke richting mijn verhalen op gaan. Het voelt in ieder geval wel goed.
Op zich ben ik geen twijfelpersoontje,alleen heb ik bij dingen die ik doe wel een gevoel nodig wat mijn leidraad is.
Zo stond ik vanmiddag voor (gevoelsmatig) een soort jury die een oordeel moest vellen over door mij uitgesproken woorden,bevestigd en erkend door derden,en toch overviel me opeens het gevoel de régie te verliezen. Van dat soort gevoelens wordt ik niet blij. De régie blijft altijd bij mij,alleen soms heb je een andere hand erbij nodig die je eigen strakke hand ondersteund. En dat wordt stap nr drie om bij dat gevoel te komen.
Klinkertje.
